Geschiedenis

De voorouder van de Labrador zoals wij die nu kennen was de St. Johns hond, een oud ras uit New Foundland. Al in de 17e eeuw werd dit ras beschreven als een vissershond die de netten van vissers apporteerde. De hond had een korte, dikke vacht, stevige staart, een groot uithoudingsvermogen en een voorliefde voor zwemmen. De St. Johns hond leek qua uiterlijk wel wat op een stevige, zwarte Labrador met kleine witte aftekeningen op de poten, kop en borst.

Een St. Johns hond, circa 1856 (bron: Wikipedia)

In het begin van de 19e eeuw werden er, vanwege hun reputatie als uitstekende zwemmers en apporteurs, St. Johns honden naar Engeland verscheept. Rond die tijd is ook de naam Labrador Retriever ontstaan en sommige honden werden toen tegelijkertijd als St. Johns hond en als Labrador aangeduid. Rond 1870 werd de naam Labrador Retriever gemeengoed in Engeland, en in de jaren 1880 kwam het fokprogramma van een aantal Engelse edelen echt van de grond. De Labrador werd oorspronkelijk gefokt als ‘gundog’ voor de eendenjacht; hun taak was om naast de baas te wachten tot het wild geschoten was en het vervolgens op te zoeken en terug te brengen. De apporteerkunsten en voorliefde voor water die ze van de St. Johns hond hadden meegekregen maakte ze hier erg geschikt voor.

De oorspronkelijke Labradors waren –net als de St. Johns hond- zwart, in 1899 werd de eerste bekende gele Labrador geboren (Ben of Hyde). De eerste bruine Labradors werden waarschijnlijk ook rond die tijd geboren, maar daar is weinig over bekend. In 1903 werd de Labrador Retriever als ras erkend door de Britse Kennelclub, en in 1916 werd er een rasvereniging opgericht en een rasstandaard opgesteld. De kleur was toen volgens de rasstandaard “...generally black, free from any rustiness and any white markings except possibly small spot on the chest. Other whole colours are permissible.” Vanaf de jaren 1930 kwamen, naast zwart en geel, bruine Labradors vaker voor. In latere rasstandaarden zijn de andere twee kleuren naast zwart ook expliciet benoemd: “colour is generally black, chocolate or yellow – which may vary from fox-red to cream – free from any white markings. A small white spot on the chest is allowable, the coat should be of a whole colour and not of a flecked appearance.” (eerste herziening van de rasstandaard, 1950).

In de tweede helft van de 20ste eeuw is de St. Johns hond uitgestorven, maar de Labrador is populairder dan ooit. Ze worden al lang niet meer alleen als jachthond ingezet, al worden ze daar nog steeds veel voor gebruikt. Maar door hun vriendelijke karakter en ‘will to please’ werden ze met name als huishond enorm populair. En ook als geleidehond, reddingshond of opsporingshond is de Labrador tegenwoordig ongeëvenaard.